W wieku starszym

Obecnie obserwuje się wzrost liczby osób w starszym wieku (powyżej 65 r.ż.), co jest związane ze starzeniem się populacji. Badania wskazują także na wzrost częstości występowania cukrzycy w tej grupie chorych. Ocenia się, że częstość jej występowania wynosi w granicach od 10 do 30%. Podobnie u tych chorych oceniania jest „upośledzona tolerancja glukozy”.

Czynniki wpływające na upośledzenie przemiany węglowodanowej w wieku starszym:

• brak lub niewielka aktywność fizyczna
• zwiększona masa tkanki tłuszczowej
• narastająca insulinoporność
• przyjmowanie leków mogących działać diabetogennie
• nie zawsze właściwe odżywianie (mało urozmaicona dieta, spożywanie tłuszczów zwierzęcych)
• upośledzenie funkcji nerek
• wzrost aktywności układu współczulnego.

Trudności w leczeniu cukrzycy wieku starszego:

• choroba dotyczy osób w wieku starszym

• osłabienie pamięci
• osłabienie wzroku
• skłonność do infekcji
• poważniejsze niebezpieczeństwa wynikające z hypoglikemii

• współistnienie innych chorób wymagających leczenia
• zmniejszająca się wydolność fizyczna
• wzrastająca liczba osób z depresją i otępieniem
• problemy socjoekonomiczne

• warunki materialne
• nie zawsze pełny kontakt z otoczeniem – bezradność
• trudności związane z samokontrolą i samoopieką 

• odmienny lub nietypowy przebieg wielu chorób np. bezbólowy przebieg choroby wieńcowej lub zawału serca 
• upośledzona zdolność regeneracji – rany i owrzodzenia goją się długo
• wprawdzie ostre powikłania cukrzycy występują rzadziej, ale zwykle towarzyszą innym ostrym schorzeniom tego wieku (zawał serca, udar mózgowy , zapalenia płuc, infekcje dróg moczowych). Wówczas znacznie pogarszają rokowanie. 

Odrębności w postępowaniu z chorym na cukrzycę w starszym wieku:

• ustalenie właściwego, indywidualnie dobranego zakresu normoglikemii, z pozostawieniem „marginesu bezpieczeństwa”
• właściwy dobór wstrzykiwacza . Strzykawki insulinówki stwarzają większe kłopoty chorym
• właściwa i wielokrotnie powtarzana edukacja, reedukacja przy zmianie cyklu leczniczego lub diagnostycznego
• edukacja członków rodziny i/lub opiekunów
• stały nadzór i opieka („dziecko w piaskownicy”) – samokontrola i samoopieka, ale pod nadzorem
• właściwy skład i współpraca zespołu opiekuńczo- terapeutycznego.

Czy wiesz, że bardzo duża ilość osób w młodym wieku ma braki w uzębieniu? Co gorsza, rzadko zdają sobie sprawę z tego, że to poważny problem! Braki pozostające bez uzupełnienia prowadzą do zaniku kości i wtedy konieczna jest odbudowa kości szczęki. By do tego nie doprowadzić, zadbaj o uzupełnienie braków. Zachęcamy do skorzystania z uzupełnień w ramach usług Implanty Poznań.