Jak przebiega mocowanie protezy na implantach?

Protezy na implantach wyglądają i zachowują się jak Twoje naturalne zęby. Jej zaletą jest przede wszystkim to, że jest dobrze dopasowana, nie pozwala na przesuwanie się przeciwstawnych zębów naturalnych, chroni zgryz i staw szczęki.

Oprócz możliwości uzupełnienia wszystkich brakujących zębów w łuku zębowym, implanty dentystyczne pomagają zapobiegać utracie kości, która występuje w przypadku utraty zębów. Gdy nie ma zębów, na kość szczęki nie ma odpowiedniego nacisku, co prowadzi do jej degradacji. To kurczenie się kości szczęki ma konsekwencje estetyczne dla twojej twarzy (powodując starszy wygląd), zwłaszcza w przypadku braku wszystkich zębów. Dzięki zastosowaniu protez wspartych na implantach kość jest wykorzystywana, więc pozostaje zachowana[1]. Przeczytaj artykuł, aby dowiedzieć się w jaki sposób mocuje się protezy na implantach.

Przeczytaj również: Gdy zęba nie da się już uratować – konieczna ekstrakcja

Uzupełnienie braków dentystycznych w postaci wszczepienia implantów to doskonałe rozwiązanie. Chcąc uzupełnić większe braki, możesz zdecydować się na protezę osadzoną na implantach. W klinice Stankowscy-Białach wykwalifikowani specjaliści przeprowadzą Cię przez cały proces w ramach usług implanty Poznań oraz protezy Poznań. Skontaktuj się już teraz!

Protezy na implantach – rodzaje

Pierwszą z możliwości protezy na implantach, na jaką może zdecydować się pacjent jest proteza stała. Są to trwale przymocowane protezy wsparte na implantach są bezpiecznie przymocowane do implantów. W rzeczywistości są one przykręcane w sposób uniemożliwiający pacjentowi ich usunięcie.

Jedną z popularnych odmian protez stałych jest procedura All-on-4, która wykorzystuje tylko cztery implanty dentystyczne do zastąpienia całego łuku brakujących zębów. Ta procedura jest czasami nazywana techniką ,,zęby w jeden dzień’’, ponieważ pozwala pacjentom otrzymać protezę tymczasową tego samego dnia, w którym otrzymują implanty.

Drugą możliwością protezy na implantach jest proteza nakładkowa. Jest to rozwiązanie wyjmowane, jednak nie polegające na naturalnym zasysaniu się protezy lub wsparciu jej przy pomocy kleju dentystycznego. Proteza nakładkowa ,,zatrzaskuje się’’ ” na małych filarach, które wystają z implantów dentystycznych umieszczonych w szczęce[2].

Mocowanie

Cały proces składa się z kilku etapów. Zawsze musi on rozpocząć się od konsultacji wstępnej, podczas której lekarz przeprowadza wywiad i wykonuje wszystkie niezbędne badania. W jakim celu? Po to, aby ocenić warunki kostne pacjenta. Na tym etapie może okazać się, że pacjent ma niewystarczającą ilość tkanki kostnej w jamie ustnej i konieczne będzie przeprowadzenie zabiegu odbudowy kości. Kolejnym etapem jest wszczepienie w zależności od potrzeb dwóch, trzech, czterech implantów w wyrostek zębowy. Dzięki temu rozwiązaniu nie ma konieczności szlifowania naturalnych zębów pacjenta będących filarami mostu.

Wszczepienie jednego implantu trwa od 20 do 40 minut. Zabieg przeprowadza się najczęściej w znieczuleniu miejscowym. Jednakże można również przeprowadzić go pod narkozą w wyjątkowych przypadkach. Proces osteointegracji, czyli zrastania się implantu z kością własną zajmuje około 2-3 miesięcy. Po okresie gojenia lekarz zakłada śruby gojące. Kilkanaście dni później śruby gojące zastępowuje się elementami utrzymującymi w kształcie kulek, które mają służyć do mocowania protezy. Kolejny etap to pobranie wycisków, na podstawie których protetyk przygotuje indywidualnie dobraną protezę. Może być mocowana do implantów na dwa różne sposoby:

zatrzask typu „Locator”, który łączy specjalny element w protezie (matrycę) z filarem przymocowanym do implantu (locatorem). Zabezpiecza on protezę przed przypadkowym wyczepieniem. Pacjent bez zbędnego wysiłku i ryzyka dla implantów może ją wyjąć z ust w razie potrzeby.
belka Doldera – poprzeczna belka łącząca dwa implanty i elementy zatrzaskowe w protezie.

PROTEZY POZNAŃ

[1] Carl E. Misch, Dental Implant Prosthetics, Wydaw. Elsevier Health Sciences 2014, s. 14

[2] Carl E. Misch, Dental Implant Prosthetics, Wydaw. Elsevier Health Sciences 2014, s. 202